گل نشو و نما چندان شکست یأس چید از من

که رنگ خامهٔ نقاش هم دامن کشید از من

بهار حیرتم از رنگ آثارم چه می پرسی

مقابل شد هزار آیینه و چیزی ندید از من

یقینها نقش بندم گر به عرض شبهه پردازم

درین صحرا سیاهی هم نمی گردد سپید از من

چو شمع از انفعال سجدهٔ این آستان داغم

جبین چندان که گل کردم عرق کرد و چکید از من

درین محفل به حدی انتظار آگهی بردم

که پیغام وصال او به گوش من رسید از من

چو مژگان کز خمیدن می کند ساز نگه باطل

قد پیری به طومار هوس ها خط کشید از من

به یاد گفت وگو ناقدردان مدعا رفتم

بهاری داشتم اما تأمل گل نچید از من

به یاد جلوه ات مرهون حسرت دارم آغوشی

که هر جا حیرتی گل کرد مژگان آفرید از من

تپیدم ، ناله کردم ، داغ گشتم ، خاک گردیدم

وفا افسانه ها دارد که می باید شنید از من

به مردن هم چه امکانست مژگانم بهم آید

محبت خواب راحت برد چون خون شهید از من

تمیز وحشت فرصت ندارم لیک می دانم

که هر مژگان زدن چیزی دراین صحرا رمید از من

شکست دل نشد بیدل کفیل نالهٔ دردی

نفس در موی چینی نقبها زد تا دمید از من